ٻن عالمي جنگين دوران بين الاقوامي تعلقات ۾ سفارتڪاريءَ جو اِهو راهنما اصول هو ته دنيا جي سلامتي دنيا جي سمورن ماڻهن جي ذميواري آهي. ان اصول مطابق دنيا جا سڀ ملڪ هڪٻئي کي باهمي سالميت جي خاطري ڪرائيندا. قومن جي مجلس ( League of Nations ) ۽ گڏيل قومن (United Nations) جي جوِڙجڪن جو بنيادي اصول به اهو ئي رهيو آهي. هن تصور هيٺ ٿيل ۽ ٿيندڙ بندوبستن جي خلاف ٿيندڙ هر ڪارروائيءَ کي روڪڻ يا ختم ڪرڻ پڻ دنيا جي مڙني رياستن جي گڏيل ذميواري هجڻ کپي. ان کان علاوه هيءُ اصطلاح جمهوري رياست جي وهنوار ۾ به استعمال ٿئي ٿو. مثال طور: جن ملڪن ۾ پارلياماني سرشتو هوندو آهي، اتي پارليامينٽ، حڪومت ۽ عدليه هڪ ٻئي ڏانهن ذميوار هونديون آهن. حڪومت پارليامينٽ ۽ عدليا طرفان ڪيل مڙني فيصلن تي عمل ڪرائڻ لاءِ ٻڌل هوندي آهي، جڏهن ته پارليامينٽ جو هر ميمبر حڪومتي ڪارڪردگيءَ جي حوالي سان عوام ڏانهن جوابدار هوندوآهي. انهن ٻنهي ادارن (حڪومت ۽ پارليامينٽ) جي وچ ۾ ڪو تڪرار پيدا ٿيندو آهي ته ان جو نبيرو عدليا ڪندي آهي. ڪنهن به پارليامينٽري سرشتي جي هلندڙ اِن وهنوار کي پڻ گڏيل ذميواري چيو وڃي ٿو. اِهو پرياءُ سڀ کان پهرين ايراني عالم ۽ بهائي فرقي جي اڳواڻ بهاءُالله جي تحريرن ۾ ملي ٿو.